Things I learned in kindergarten…
Always say sorry when you’ve hurt someone.
Never start a fight.
Always say thank you when someone helped you.
Pray before going to sleep.
Return things you’ve bowered.
Never hurt anyone.
What I’m learning now...
Stay away from people who are hurting you. Even though you’re dying to go near.
Bukod sa nuong nasa college ako ay mas can afford kong bilhin ang mga libro nya kumpara sa mga New York Times Bestsellers nina Sidney Sheldon at Stephen King, ay iba si Bob Ong. Iba bumanat. Simple pero swak sa kiliti at sapul ang bawat emosyong pinoy.
Here are some of my favorite lines from his books.
ABNKKBSNPLAko?!
Bakit Baliktad Magbasa ng Libro ang mga Pilipino?
Ang Paboritong Libro ni Hudas
Alamat ng Gubat
Stainless Longganisa
McArthur
"nalaman kong hindi final exam ang passing rate ng buhay. hindi ito multiple choice, identification, true or false, enumeration or fill-in-the-blanks na sinasagutan kundi essay na isinusulat araw-araw. Huhusgahan ito hindi base sa kung tama o mali ang sagot, kundi base sa kung may kabuluhan ang mga isinulat o wala. Allowed ang erasures."
"...mas marami pa s'yang alam kesa sa nakasulat sa Transcript of Records n'ya, mas marami pa s'yang kayang gawin kesa sa nakalista sa resume n'ya, at mas mataas ang halaga n'ya kesa sa presyong nakasulat sa payslip n'ya tuwing sweldo."
"...madaming teacher sa labas ng eskwelahan. desisyon mo kung kanino ka magpapaturo."
"mag-aral maigi; kung titigil ka sa pag-aaral, manghihinayang ka sa pagtanda mo dahil hindi mo naranasan ang kakaibang ligayang dulot ng mga araw na walang pasok o suspendido ang klase o absent ang teacher."
"iba ang informal gramar sa mali!!!"
"Masama akong tao, tulad mo, sa parehong paraan na mabuti kang tao, tulad ko."
"kung kabayo gagawa ng libro mahirap maging palaging politically correct para sa mga damo"
"Wag magmadali sa pag-aasawa. Tatlo, lima, sampung taon sa hinaharap, mag-iiba pa ang pamantayan mo at maiisip mong di pala tamang pumili ng kapareha dahil lang sa kaboses niya si Debbie Gibson o magaling mag-breakdance. Totoong mas importante ang kalooban ng tao higit anuman. Sa paglipas ng panahon, maging ang mga crush ng bayan sa eskwelahan e nagmumukha ring pandesal. Maniwala ka."
"hikayAtin m0 LahAt ng kakilala m0 na mAgkaro0n kahit isA man lang paboritong libro sa bu0ng buhay nilA..dahil walA ng mas nakakaawa pa sa mga ta0ng literado per0 hindi nagbabAsa "
"kung paniniwalaan namin kayo na hindi naglaro ng tubig kahit na basa ang damit n'yo, kayo ang niloloko namin; hindi kayo ang nakapanloloko."
"dalawang dekada ka lang mag-aaral. kung 'di mo pagtityagaan, limang dekada ng kahirapan ang kapalit.sobrang luri. kung alam lang 'yan ng mga kabataan, sa pananaw ko ehh walang gugustuhing umiwas sa eskwela."
"Para san ba ang cellphone na may camera?Kung kailangan sa buhay un, dapat matagal na kong patay."
"ayokong nasasanay sa mga bagay na pwede namang wala sa buhay ko "
"iba ang walang ginagawa sa gumagawa ng wala"
"mas mabuting mabigo sa paggawa ng isang bagay kesa magtagumpay sa paggawa ng wala"
"Titingnan mo ba ang basong kalahating bawas o kalahating puno?"
"hindi dahil sa hindi mo naiintindihan ang isang bagay ay kasinungalingan na ito. at hindi lahat ng kaya mong intindihin ay katotohanan."
"bakit ba ayaw matulog ng mga bata sa tanghali, alam ba nilang pag natuto silang umibig e hindi na sila makakatulog kahit gusto nila?
"hindi lungkot o takot ang mahirap sa pag-iisa kundi ang pagtanggap na sa bilyon-bilyong tao sa mundo, wala man lang nakipaglaban upang makasama ka."
"Kung nagmahal ka ng taong di dapat at nasaktan ka, wag mong sisihin ang puso mo. Tumitibok lng yan para mag-supply ng dugo sa katawan mo. Ngayon, kung magaling ka sa anatomy at ang sisisihin mo naman ay ang hypothalamus mo na kumokontrol ng emotions mo, mali ka pa rin! Bakit? Utang na loob! Wag mong isisi sa body organs mo ang mga sama ng loob mo sa buhay! Tandaan mo: magiging masaya ka lang kung matututo kang tanggapin na hindi ang puso, utak, atay o bituka mo ang may kasalanan sa lahat ng nangyari sayo, kundi IKAW mismo!"
"hinahanap mo nga ba ako o ang kawalan ko?"
"Kumain ka na ng siopao na may palamang pusa o maglakad sa bubog nang nakayapak, pero wag na wag kang susubok mag-drugs. Kung hindi mo kayang umiwas, humingi ka ng tulong sa mga magulang mo dahil alam nila kung saan ang mga murang supplier at hindi ka nila iisahan."
"Mag-aral maigi. Kung titigil ka sa pag-aaral, manghihinayang ka pagtanda mo dahil hindi mo naranasan ang kakaibang ligayang dulot ng mga araw na walang pasok o suspendido ang klase o absent ang teacher. (Haaay, sarap!)."
"Mangarap ka at abutin mo. Wag mong sisihin ang sira mong pamilya, palpak mong syota, pilay mong tuta, o mga lumilipad na ipis. Kung may pagkukulang sa’yo mga magulang mo, pwde kang manisi at maging rebelde. Tumigil ka sa pag-aaral, mag-asawa ka, mag-drugs ka, magpakulay ka ng buhok sa kili-kili. Sa banding huli, ikaw din ang biktima. Rebeldeng walang napatunayan at bait sa sarili."
"Tuparin ang mga pangarap. Obligasyon mo yan sa sarili mo. Kung gusto mo mang kumain ng balde-baldeng lupa para malagay ka sa Guinness Book of World Records at maipagmalaki ng bansa natin, sige lang. Nosi balasi. wag mong pansinin ang sasabihin ng mga taong susubok humarang sa'yo. Kung hindi nagsumikap ang mga scientist noon, hindi pa rin tayo dapat nakatira sa jupiter ngayon. Pero hindi pa rin naman talaga tayo nakatira sa jupiter dahil nga hindi nagsumikap ang mga scientist noon. Kita mo yung moral lesson?"
"Nalaman kong marami palang libreng lecture sa mundo, ikaw ang gagawa ng syllabus. Maraming teacher sa labas ng eskuwelahan, desisyon mo kung kanino ka magpapaturo. Lahat tayo enrolled ngayon sa isang university, maraming subject na mahirap, pero dahil libre, ikaw ang talo kung nag-drop ka. Isa-isa tayong ga-graduate, iba't-ibang paraan. tanging diploma ay ang mga alaala ng kung ano mang tulong o pagmamahal ang iniwan natin sa mundong pinangarap nating baguhin minsan...""
"Sabi nila, sa kahit ano raw problema, isang tao lang ang makakatulong sa’yo – ang sarili mo. Tama sila. Isinuplong ako ng sarili ko. Kaya siguro namigay ng konsyensya ang Diyos, alam niyang hindi sa lahat ng oras e gumagana ang utak ng tao."
"Obligasyon kong maglayag, karapatan kong pumunta sa kung saan ko gusto, responsibilidad ko ang buhay ko."
"Nalaman kong habang lumalaki ka, maraming beses kang madadapa. Bumangon ka man ulit o hindi, magpapatuloy ang buhay, iikot ang mundo, at mauubos ang oras."
"Masama akong tao, tulad mo, sa parehong paraan na mabuti kang tao, tulad ko."
"Hikayatin mo lahat ng kakilala mo na magkaroon ng kahit isa man lang paboritong libro sa buhay nila. Dahil wala nang mas kawawa pa sa mga taong literado pero hindi nagbabasa."
"Mas mabuting mabigo sa paggawa ng isang bagay kesa magtagumpay sa paggawa ng wala."
"Pare, isa kang totoong tao at walang halong kasinungalingan.
In English, FACT you, pare. Totoo ka. In English, FACT you!"
:) --> 
I have never loved before. Until now.
Love is supposed to make one feel special. Like living life at the center. Not bothering to look at anyone but your butterfly filled world.
Love is supposed to make dreams come true. Even the most impossible ones.
Love is known to shattered all walls. Creating a more complex yet immense ground.
Love should never be selfish. It intends to give.
I have never loved before. Until now… but why do I feel like wanting to stop.
Love isn’t supposed to hurt anyone. Pain isn’t part of the plan.
I’ve been hurting so much that even admitting love seems like crashing me.
Is it because I’ve been loving too much? Is there such as loving too much?
I know I need to stop. I need to go back to the old me. I like it better that way. No pain, no complications. No agony. No you.
I really need to stop. I tried. No one can blame me, I tried everything there is not to stop. I’ve figured out everything that is possible to continue loving you. I’ve seen every excuse not to stop. But all I’ve got are the wrong signals…
Maybe all is lacking is the fact that I need to accept that we couldn’t be together. That we were never meant to be together in the first place.
That I’m pushing myself too hard on you. When I could be with someone else.
When I should be loving someone else instead of you.
That one who appreciates me.
I just need to learn to accept.
What happened to fairness and goodwill?
They must be avoiding my path these past few weeks. Nor have entirely abandoned other people.
I have always been an idealist.
Trying to view things on a more brighter wall. Trying to see the good stuff behind every person I met (even those that are totally beyond seeing).
But my reality is slowly being ravage by people whom I thought worthy of respect and trust. Sad. But it is true. I am bit by bit seeing things that are supposed to occur only in movies. Super blown egos, unacceptable and unhealthy competitiveness, haughty power tripping, overbearing pride, unnecessary sarcasm and over killed inferiors.
Outside my comfort zone is a jungle full of beasts. Killing and chewing everyone that purposely, even accidently gets in their way. Biting and mauling… slowly killing…
Is this the reality I’ve always wanted? Is the world I long dreamed of being part?
Is this even the real world.
How am I supposed to understand…
